Dagboek van een flottielje zeiler. Deel 8 - slot

Naar de Krka watervallen

We gaan al fietsend naar een bekend Nationaal Park; de Krka-watervallen. Met eigen boot kan je er niet komen. Wel gaan er speciale rondvaartboten naartoe, maar deze vertrekken iets later en zijn dan overvol. De flottielje begeleiding heeft ons geadviseerd om eerder dan dat het park opengaat al te vertrekken. Dus op de fiets.

‘Gaaf om te zien, een groep met bijna 50 mountainbikes. Ja, fietsen kunnen ze wel die Nederlanders!’

Bij het park aangekomen waren wij meteen onder de indruk van het water dat bulderend naar beneden stortte. En dat nog eind juli. Een vroege ochtendduik laat ik zeker niet schieten en met onze meegenomen zwemspullen jump ik gelijk het water in. Zo zeg… dat is fris! Hoe bijzonder om zo dichtbij een deze waterval te mogen zwemmen! Echt genieten op deze vroege ochtend.

Na het zwempartijtje lopen we met de groep langs een cascade van andere watervallen naar boven en komen we aan bij een klein museum. Met een tentoonstelling over hoe de energie uit deze waterval vroeger werd gebruikt. Erg interessant. We vervolgen onze wandeling en lopen over vrij lage houten steigers, door een soort van oerwoud met overal vissen om ons heen. Het water is super helder. Prachtig mooi!! Eenmaal ‘overgestoken’ dalen we weer af naar beneden via trappen met af en toe prachtige uitzichten over het dal met de watervallen onder ons. Wat een aanrader!
‍

Koers naar het eiland Vrgada

Eenmaal terug op de haven maken we ons klaar voor vertrek. Omdat het einde van deze zeilweek nadert, varen wij via het kanaal, langs Sibenik, richting het noorden om vandaag al in buurt van de thuishaven te zijn. Deze informatie is ons gisteren tijdens de ochtendbriefing al verteld. Zodat iedereen op zijn eigen tijd vanuit Skradin kan vertrekken.

Zodra we Sibenik en het fort voorbijgevaren zijn, hijsen we de zeilen. Met een perfecte Noordoostenwind zetten wij koers naar het eiland Vrgada. Omdat er geen aankomsttijd is, kunnen wij kiezen om op anker te gaan bij het eiland en indien er een mooringboei vrij is, deze ‘grijpen’.

We zijn nog niet een uur onderweg, als er voor ons uit het water dolfijnen opspringen. Inmiddels weet ik hoe de stuurautomaat werkt, zodat we alle tijd hebben om -hopelijk- het perfecte plaatje te schieten.

Tegen de avond komen we aan bij het eiland Vrgada. We hebben geluk, er zijn nog een paar mooringboeien beschikbaar.

Het blijft topsport om deze goed op te pakken zonder vermaak voor de buren. Die uiteraard al op de uitkijk staan om naar dit schouwspel te kijken. Want zeg nou eerlijk… erg charmant is het niet wanneer mijn vrouw in haar bikini over de boeg hangt om de boei te pakken en ik tussen haar benen door een touw door het oog van de boei wil halen… Gelukkig zijn daar geen foto’s van.

Tijd voor een biertje en een lekker koud glas wijn. Genietend van de ondergaande zon bereiden we een salade voor en deze eten we aan boord met geroosterd brood en heerlijke kazen.

Je begrijpt… het zal deze avond geen latertje worden.

Het zit er bijna op

De volgende ochtend beseffen we direct bij het wakker worden dat het onze laatste zeildag is. Met de dinghy’s verzamelen we met de groep bij de begeleidende boot voor een laatste ochtendbriefing. De route is niet zo spannend vandaag. Een rechte lijn naar het noorden. Goed opletten bij overstekende ferry’s ter hoogte van Beograd en bij het naderen van de haven alvast voorbereiden op het aftanken van het zeiljacht.

Ik stel de groep voor om nog een laatste groepsfoto te maken met de drone. Iedereen doet mee en nadat iedereen gefilmd is op zijn eigen jacht gooien we de mooringboei los en zetten we -helaas- koers terug naar Sukosan.

Hoe rustig het op het water is, zo groot is de chaos bij het tankstation. Zijn we opeens met z’n allen onze relaxte zeilvakantie vergeten? Gelukkig waren we hier vanochtend al op gewezen en vonden we een mogelijkheid om behendig en snel ons jacht aan te meren voor het aftanken.

Uitchecken en tot volgend jaar

Het uitchecken verliep vlot. De speciale duiker checkt het onderwaterschip. Vol spanning sta op de kade, wachtend op het vingertje… Want tja… jij en ik weten wat er op dag 3 is voorgevallen. De schade lijkt ontzettend mee te vallen. Niets te zien. Ik stamel nog in mijn gebrekkig Engels ‘Are you sure?’  

Als afsluiter hebben we een ‘Amerikaanse borrel’. Zo neemt iedereen zijn laatste blikjes bier, restjes wijn en half aangebroken zakken chips mee. Een dame heeft nog even een heerlijke tonijnsalade gemaakt tijdens de laatste mijlen op het water en serveert dat op verse toast.

Wat een fantastische groep mensen zo bij elkaar! Houden we contact? Beloftes worden er gedaan om volgend jaar weer allen terug te komen… dat dit niet echt haalbaar is weten we eigenlijk stiekem wel… maar dit heerlijke gevoel willen we graag nog even vasthouden… 😉

Beste lezers, ik wil jullie hartelijk danken voor het volgen van mijn dagboek. Er is veel beleeft, er is veel geleerd, er zijn veel vrienden gemaakt en bovenal, …wat hebben wij genoten van deze zeilvakantie. Dit smaakt naar meer!

Deel 7 gemist? Lees 'm hier.

Geschreven door Burkhard G. Fischer. Tijdens mijn zeilvakanties in Europa en in het Caribisch gebied kwamen mijn hobby’s fotograferen en filmen goed van pas. Graag schrijf ik over mijn persoonlijke zeilervaringen en andere avontuurlijke vakanties. Sinds een paar jaar ben ik actief als stadgids in Koblenz. Nieuwsgierig naar meer van mij? bufischer@msn.com