Op z'n Grieks

De laatste jaren zeilen we, met erg veel plezier, altijd begin september met vier vriendenstellen. Na twee keer vanuit Lefkas te zijn vertrokken, is nu Athene aan de beurt. We vliegen op vrijdagochtend naar Athene en hebben een leuk en pas gerenoveerd hotelletje kunnen reserveren op loopafstand van de haven van Piraeus. Een leuke vertrekhaven met rondom winkeltjes, restaurants, terrasjes en vooral veel fraaie jachten. Wat een uitzicht. Dankzij onze vaste reis-adviseur stappen we morgen aan boord van een zeer recente catamaran, een Lagoon 46.
‍

Een dag voor vertrek aankomen is heerlijk. Je hebt lekker de tijd om de haven te verkennen, uitgebreid eten aan de oude stadskade, je kan ’s morgens rustig ontbijten en daarna nog op je gemak boodschappen doen. Dit samen met de geregelde vroege check-in heb je ruim een dag extra vakantie!

De nodige ooohhs en aaahhs

Rond de middag brengt de taxi ons met bagage en boodschappen naar de boot. We zagen al meteen dat er nog flink gepoetst werd en de boot nog niet klaar was. Geen probleem, we hebben immers vakantie en koffie op een terras is nooit een straf. Nog geen half uur later was de boot gereed en met de nodige ooohhs en aaahhs bewonderen we de ruimte op zo’n catamaran, onvoorstelbaar. (Tja, als je een monohull zeiljacht gewend bent 😉) Er zijn drie plaatsen waar je buiten prima kan zitten met z’n allen, zeg maar achter, boven rondom de stuurpositie en voorop  rondom “het net”. Verder zijn er de zeer ruime slaapkamers allen voorzien van een eigen badkamer met separate douchecabine. De ruime zithoek rondom een keuken die thuis niet zou misstaan heb ik dan nog niet eens genoemd.

De eigenaar van de charter geeft ons een rondleiding, legt alles goed uit en verontschuldigd zich voor de nare lucht aan boord. Let wel… dit laatste was wel een dingetje… soms echt vies. Hij noemt het een constructiefout. “Men had de zwartwatertanks onder de waterlijn gemonteerd en dat was niet helemaal goed gegaan”. Frequent  afpompen was het advies waaraan we zelf maar veel spoelen hebben toegevoegd. Na een paar dagen is de stank aan bakboordzijde weg, de stuurboordzijde moest het doen met een luchtverfrisser die we gelukkig onderweg hebben kunnen kopen.

Verder verliep de check-in voorspoedig al wil je natuurlijk wel graag weten waar alles ligt, vooral de veiligheidsdingetjes en gereedschappen. De inventarislijst wordt helemaal doorgenomen. Ook waar de zekeringen zitten, vooral de zekering van het de ankerlier is en blijft belangrijk. Dit alles kost natuurlijk wat tijd maar is wel belangrijk. Zijn er genoeg afmeerlijnen? Minimaal 4, liefst 6 en twee lange lijnen niet te vergeten.

‘Geen echte topkwaliteit’ volgens de eigenaar die zijn cat overigens in Griekenland liet afbouwen. Scheelt de helft in de kosten van de afbouw volgens hem maar volgens mij had de Lagoon beter met de Franse slag in Frankrijk afgebouwd kunnen worden.  

Prima zo, de incheck ronden we af met een klein rondje beschadigingen fotograferen. We verbazen ons over de hoeveelheid beschadigingen er al zijn na amper twee maanden gebruik. Beschadigingen van polyesterdelen, lakwerk, apparatuur, lijnen etc. We discussiëren nog even met de eigenaar of we een all-inn schadeverzekering bij hem kunnen afsluiten. Niet doen is zijn advies, weggegooid geld. Hij claimt immers nooit iets bij zijn huurders als er iets kapot gaat legt hij uit. Dit hoort er nu eenmaal bij…erg schappelijk en we nemen het maar aan..We hebben het ooit weleens anders meegemaakt.

Snel op pad! Poros roept!  

Beetje gas vooruit, roer recht, de mooringlijnen los, achterlijnen vieren en daar gaat ze. Niet anders dan bij een scherp zeiljacht eigenlijk. Wat wel anders gaat is het manoeuvreren in een kleine omgeving. Uiteraard wel rekening houden met de wind maar verder kan je alle kanten op en om je as draaien, heel leuk om te doen. In feite stuur je met de 2 motoren dan niet met het roer. Verder stuurt een catamaran wat lomer en zwaarder en wat minder koersvast. Het is even wennen maar geen probleem!

Athene ligt aan de Saronische golf, echter is ook de Argolische golf is goed bereikbaar. Voor vertrek had ik een 14-tal locaties uitgezocht in dit gebied. Deze zouden de moeite waard zijn voor een bezoek. De nadruk ligt op de Argolische golf, dus vanaf Poros en verder. Mocht het weer daar (te) slecht zijn (en ja, dat kan erg verschillen) had ik ook een aantal plaatsjes in de Saronische golf in het vizier zoals Hydra en Aegina.

Met een heel fraai uitzicht op Athene in de rug, varen we richting Poros, ca. 30 mijl. Helaas is dit tegen de wind in. Het is een mooie ruime oversteek waarbij je een shipping lane passeert.

Zoals ooit geleerd steken we deze nagenoeg haaks over maar het merendeel van de plezierjachten behoud gewoon de varende koers en/of heeft het misschien niet in de gaten.

Wel is het voor een aantal van hen schrikken als zo’n tanker of containerschip eerst een stipje op de horizon is en vervolgens heel erg groot wordt en toch nog min of meer ruim voor hen langs passeert. Even continu opletten is gewoon beter, een paar mijl voor Aegina ben je de lane voorbij.
‍

Ons aanleg-ritueel

Het wat drukkere en heel gezellige plaatsje Poros ligt aan de zuidkant van het gelijknamige eiland in een grote baai. Het ligt precies bij een smalle doorgang die voor de volgende dag op het programma staat. Zoals gebruikelijk in Griekenland moet er geankerd worden. Driemaal de diepte maar met een cat is vier of zelfs vijfmaal de diepte niet overdreven. Ze vangen nu eenmaal wat meer wind. Tijdens het aanvaren door deze prachtige baai leggen we alle lijnen klaar, hangen we de fenders op en gaan we op zoek naar de pikhaak. Ook wil de “kapitein” dat iedereen zijn schoenen aanheeft. Verder spreken we af wie wat gaat doen, een vast dagelijks aanleg-ritueel zullen we maar zeggen.

Eerst even een rondje door de haven varen om een en ander te bekijken en geschikte plaatsen te beoordelen. In de U-vormige haven wordt ons echter al snel (door de enige havenmeester die we die week zouden ontmoeten) een plaats toegewezen. Dat ons anker over een aantal andere ankers heen komt te liggen, deert haar niet echt en ons eerlijk gezegd ook niet zo. Veel andere mogelijkheden zijn ook niet dus we volgen haar advies maar op. “Jan de Ankerman” laat het anker vallen en we varen rustig achteruit. Heerlijk met die twee motoren. Erg veel zicht naar achteren heb je overigens niet maar daarvoor zijn er twee camera’s achter op de cat, en natuurlijk genoeg bemanning die de afstand tot de kade doorgeven aan ondergetekende, kapitein en stuurman in barre en moeilijke tijden zullen we maar zeggen.

Met handgebaren (ik heb een hekel aan dat geroep aan boord) geef ik Jan de instructie wat mijn handelingen zijn en wanneer hij het ankerlier moet stoppen, maar Jan blijkt de juiste ankerman te zijn.

Als de achterlijnen vastzitten kunnen we weer wat gas naar voren geven om het anker te controleren. In een stadshaven als deze kan je niet even met snorkel gaan kijken en dat wil je ook helemaal niet. Dus we checken de tegendruk van het anker voorzichtig. Het anker houdt gelukkig prima. We halen de spanning er een beetje af, borgen deze, … en is het tijd voor een borrel!

Dat we de volgende ochtend worden gezien als een blokkeer Cat, denken we nu totaal niet aan. Eerst lekker eten op het nabije terras.

Hier lees je deel 2 van dit Griekse avontuur.

Wil je ook een keer een catamaran proberen? Neem gerust contact met ons op om de mogelijkheden te bespreken.